Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Maryna z Hrubego.djvu/217

Sulnicki. — Chłopcy! Dać tu miodu, ale konie gotowe! — rozkazał kozakom.
 W starym Toporze wzbudziła się znowu nieufność.
 — Zołmirze? — zapytał, wskazując kozaków.
 — Pańscy.
 — Moc ig haw?
 — Trzydziestu.
 — Trzidziestu?! Cy wojna?
 — Może być i wojna — uśmiechnął się zuchwale Sulnicki. — Wilki w lasach...
 Stary Topór drapnął się za uchem i zabrał ku drzwiom, mówiąc:
 — Jo haw zaroz bedem.
 — Dokądże to zamierzacie iść, ojcze? — zapytał Sulnicki, zastępując mu drogę.
 — A coz mi to z własnyk izbów wyjść nieślebodno? — obruszył się staruszek
 — Macie gości.
 — Wiera, gości — rzekł Topór bardzo nieufnie.
 Wtej chwili dojrzał przez okno Sulnicki wychylającą się z lasu Teresię.
 — Łap! — krzyknął, pokazując ją najbliższym kozakom, otaczającym dom.
 Teresia cofnęła się na widok żołnierzy przed domem i znikła w gąszczu; kilkunastu jeźdźców ruszyło galopem ku lasowi.