Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Maryna z Hrubego.djvu/218

 — Kogóz to pon łapać kazujom?! — zapytał ciekawie, ale energicznie stary Topór.
 — Twoją wnuczkę, Marynę, chamie! — huknął Sulnicki pewny swego. — Bośmy po to przyjechali!
 Stary Topór zapłonął cały; rozprostowały mu się plecy, jak kiedy w pochód wojenny wybierających się chłopów błogosławił, cofnął się krok w tył i krzyknął groźnie:
 — Wnęke mojom, gazdowskom dziéwke, wy?! A coz wom do niéj?!
 — Będzie łóżko mojemu panu słać i będzie z nim spać! — odpowiedział Sulnicki.
 — Ona? Pańska dziéwka?! Maryna?!
 — Mogła zdrajcy hołyszowi Kostce za podściółkę być, woli panu wojewodzicowi!
 — Pon Kostka świenty cłowiek béł! — zawołał Topór oburzony. — Z famieliji świentéj i królewski pułkownik! Lo Boga i lo króla takiemu nie bees ujmował nic! A wy, psiogłowce zatracone, w pole! Marś!
 — A to? — krzyknął Sulnicki, wskazując dukaty na stole.
 Zawahał się stary Topór, na złoto spojrzawszy, ale tylko na sekundę jedną, zagarnął przedramieniem dukaty i z brzękiem rzucił na podłogę, wołając:
 — Bier se ig! Zjédz!
 Sulnicki zaśmiał się i krzyknął: