Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Maryna z Hrubego.djvu/226

 — Jam naga! Gdzie moja koszula?!
 — Susy sie — odpowiedział Gałajda, rozpinający koszulę, jak żagiel, ku ogniowi.
 — Oddajcie mi koszulę, suknię, płaszcz! — wołała dziewczyna, zatulając się gunią. — Czy wy zbójcy?!
 — My juhasi, pastérze — powiedział Sobek. — Nie bójcie się nicego!
 — Wy dobrzy ludzie?
 — Z dobremi dobrzy.
 — Jam — zaczęła i urwała.
 — My sie nie pytomy, wtoście wy — rzekł Sobek. — Bedziecie jesce pić?
 Dziewczyna rąk nagich z pod guni wyjąć nie chciała, więc jak poprzednio przykląkł nad nią i ze skopca ją poił.
 Napiła się, zamknęła oczy i twarz schyliła.
 — Moze bedzie spać — szepnął Kret.
 — Wyście dobrzy ludzie? — zapytała cicho, widocznie usiłując walczyć z wycieńczeniem i snem.
 — Śpijcie, jak u janioła na rencak — odpowiedział Sobek.
 Za chwilę dziewczyna zasnęła.
 — Młode — nie bedzie temu nic — szeptał Kret. — Cud boski, ani nóg nie odmroziło. Musiało kajsi w kolibie siedzieć. Gałajda, kaześ jom naloz?
 — Jo to naloz uswijane w kłębko w kosodrzewinie. Wisiało w gałęziak — odpowiedział