Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Maryna z Hrubego.djvu/24

 Znów oniemieli wszyscy, jeszcze dłuższą chwilę milczenie potrwało, niż uprzednio.
 Przerwała je kasztelanowa Korecka, mówiąc w aluzyi do nazwiska Wazów:
 — Z tych pewnie waz, co nie jabłko i wawrzyn, ale pierogi ze śmietaną naszały.
 Huknął śmiechem Sulnicki, rozśmiał się i Sieniawski, a Sulnicki przez śmiech zawołał:
 — U mojego szwagra jest fornal Władysław Król — zali nie ten? Nawet podobny z urody!
 — Pachołku — odpowiedział Kostka wyniośle — jesteś mi jako pies, co na mnie szczeka. Obrazić nie możesz, ale obitym będziesz.
 Porwał się wreszcie wojewoda, który stał, jak słup, bez słowa i ruchu.
 — Dość! — krzyknął. — Ktokolwiek waść jest, choćbyś był i synem najjaśniejszego króla nieboszczyka, jako prawisz, nie pójdzie w łoże choćby królewskiego bękarta Herburtówna! A iżeś śmiał pod nieprawdziwem wejść w dom mój nazwiskiem, prawoś gościnności zgwałcił i próg mój przestąpić proszę!
 — Panno Beato! — zwrócił się Kostka ku wojewodziance, która z twarzą zasłonioną rękoma stała.
 Słowa nie otrzymał, ale ruch głowy nic dobrego, owszem, źle mu wróżył.
 — Beato! — rzekł jeszcze.
 Lecz tylko ten sam ruch głowy uzyskał.