Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Maryna z Hrubego.djvu/246

srogi, armatami, nie ciupagami, by go dobywać trza, a wojska w nim tysiące.
 W tajemnicy było mówiono. Oprócz Sobka, Maryny i Krzysia nie słyszał nikt, nawet ono, dziewczę, które z hal z juhasami zeszło i u Sobka mieszkało, lekkie posługi domowe czyniąc i koło nieruchomej babki posługując.
 Słyszał też w swej wędrówce stary Sablik, iż panu Herburtowi ze Siwego Roga zginęła córka i że jej poszukuje, a za znalezienie trzy tysiące czerwonych złotych wypłaci. Opowiadał i o zakonnicy, co pod palem Kostkowym, gdy wszyscy uciekli, została i kędyś znikła potem, jak mgła.
 Tknęło coś Sobka i poszedł wprost zapytać dziewczęcia, ono odrzekło:
 — Jam jest. Ale nie wydajcie, bo tu żyć, tu umierać pragnę.
 I do ręki mu przypaść chciała, aby ją całować, ale Sobek zatrzymał ją łagodnie i spytał:
 — Jako was, panno, wołać mamy?
 Dziewczę pomyślało chwilę i odrzekło:
 — Chrzestne imię trzecie mam Ludmiła — tem mnie wołajcie.
 Tak więc ją zwano, ona zaś prosiła, aby ją za siostrę uważać.
 — Majętności wam nie zol? — zapytał raz Sobek.
 — Majętności moje w ziemi leżą — odpowiedziała.