Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Maryna z Hrubego.djvu/249

 Zawahał się Tomek, ale Sobek znowu nóż pocisnął.
 — Pana ze Sieniawy — szepnął Tomek.
 — Widzis? — zwrócił się Sobek do Maryny. — Co wies?
 — Ja sługa, mnie kazali...
 — Dobrze. Gadoj sytko, co wiés?
 — Siostrę waszą pan mój porwać każe...
 — Dobrze. Co więcyl?
 — Wraz z wojewodzianką Herburtówną, która u was jest...
 — Wié o niéj?
 — Wié.
 — Zkąd?
 — Ja ją poznał.
 — Pocoś teroz drugi roz do nas prziseł?
 Tomek zmilkł.
 Sobek nóż pocisnął.
 — Gadoj!
 — Dwa tysiące koni sieniawskich, niby na karanie chłopów za bunt, w lesie pod Obidową stoi.
 — Dobrze. Na co?
 — Napaść was.
 — Cy jest sam pan? — zapytała Maryna.
 — Pan w karczmie w Zaborni, z kilkudziesięciu ludźmi.
 — Kie majom napaść!
 — Jak doniosę, że dziewka i panna w domu.
 — Dobrze. Co więcyl? — spytał Sobek.