Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Maryna z Hrubego.djvu/264

 A Nędzowa odpowiedziała z wyniosłą dumą:
 — On sie rusy.
 W tej chwili otwarły się drzwi i z sieni domu wyszedł Janosik Nędza w koszuli tylko i w portkach, boso, i odgarniając włosy z czoła powiódł po obecnych pytającym, sennym jeszcze wzrokiem. Najbliżsi zaś chłopi, baby, dzieci do nóg mu padli z krzykiem i jękiem:
 — Ratujcie nas!
 — Prze co? — zapytał Janosik spokojnie.
 — Prze gwałt, prze ozbójstwo, prze ogień, prze katostwo!
 I kobiety pod nogi Janosika pochwyciły wołając:
 — Co momé, to wam domé! Jo płótna! Jo krowe! Jo miodu!
 — Jo dziéwke! — krzyknęła jakaś baba, śliczną szesnastoletnią córkę za rękę dzierżąc. — Nietykano, hetmanie zbójecki!
 Tłum ludu otoczył Janosika, on zaś dłonie położył na głowach dwóch kobiet, co u nóg mu klęczały szlochając, i rzekł:
 — Kie jo od Zelaznyk Bram na Dunaju z rabunku bez Zelazne Wrota w Tatrak do Polski seł, widział jo cyrwonom od ognia noc. Cy to bez to?
 — Bez to! Bez to! — krzyknęli ludzie.
 Jedna zaś z kobiet z tłumu wołać zaczęła:
 — Pana Kostkę hłopi opuścili, w Ciorśtynie go wziąść dali, w Krakowie go nie wybronili!