Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Maryna z Hrubego.djvu/266

 — Za reberyjom!
 — O korze, korze! Gorzy Tatarów ślakta broi! Palom, ścinajom, wiesajom!
 — Całe wsi uciekajom!
 — Całe wsi spalone!
 — Bydło, ludzie, majontek, syćko ginie!
 — Ratuj nas! Ratuj!
 — My tu ku tobie, hetmanie zbójecki, jak ku archaniołow Mijałowi przilecieli!
 — Pod skrzidła twoje!
 — Słońcem jeś béł nad nami, bydź jako miec!
 — Broń nas od panów!
 — Świenty Stanisław Kostka syćkie łzy swojego świentego potunka we worcek pozbiérał i Panu Bogu na stół zaniós!...
 — No, no!...
 — Krew sie nasa leje! Nik godziny nie pewny!
 — Od ognia, głodu, wojny, nagłej niespodziéwanej śmierzci i pańskiego karanio zahowaj nas Panie!
 — Od pańskiéj rency ratuj nas Panie!
 — Pon Lanckoroński jako Lucyper z piekła wyseł!
 — A rotmistrz Cikowski jako Jancykryst!
 — Mór, powódź i posuha nic proci panów nie stojom!
 — Uciec nam na kraj świata, abo wyginońć u proga hałup!