Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Maryna z Hrubego.djvu/292

lezy, Maryna przepadła, Sobek zgłupiał, a onemu dobrze.
 — No, no.
 — Jo wam tak powiem, bo jo ta nierada figli nijakik gadom, wto wié co Gałajda do sałasa prziniós?
 — No, no, wto wié?
 — Moze być mamuna jaka, dziwa stwora, pokusa...
 Pomilczały chwilę pod wrażeniem.
 — No to coz robić? — rzekła Leśna.
 — Co robić? A co zrobili w Trybściu za Białom Wodom z carownicom?
 — Z Biedrzanom? Co jom spalili?
 — No!
 Znów umilkły. Uczuły, że rzucają coś strasznego z dusz, jakby kamień rozpalony na głowę czyjąś z rąk.
 — Kie krowy zacény mléko tracić, kie dzieci wziény mreć. A samo tak i ona skądsi przisła.
 — Ze światu.
 — Bajto! Wtoz wié zkąd?
 — Moze i z Łyséj Góry?
 — Jo to słisała z ludzi. W Hiśpanii sami księdzowie kazowali heretyków i wseliniejakik carowników palić. I to béło świente.
 — Dyć i jakiegosi Husa Miemcy spolili.
 — No, co dzieci w zywocie macierzyńskim urzekał, ze sie umarte rodziły.