Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Maryna z Hrubego.djvu/307

 Trzej Toporowie kiwnęli głowami w milczeniu, pochwalając.
 Kobiety zaś, tą samą drogą, którą owce pędzono z przed Toporów Jasiców ku Stawom, szły ku lasowi i zanurzyły się w nim.
 — Ka jom ostawimé? — spytała Żelazna.
 — U Płazowej piwnice. Hań gąsc, husciawa — odrzekła od Muru.
 Poniosły i położyły nosze na mchu.
 — Haw ci sie leko skono — rzekła Leśna.
 — A janieli cie i haw najdom, jageś nie w grzyhu — rzekła Żelazna.
 — Ostoj z Pane Boge! — rzekła Od Muru.
 Popatrzyły chwilę na Sobcockulę; twarda, spokojna, skalista rezygnacya świeciła martwo w oczach starej góralki.
 — Deski zabieremé? — spytała Leśna.
 — Je dy to nie wóz — rzekła Od Muru.
 — Zawdy skoda. — rzekła Żelazna. — Piéknie ohéblowane.
 — Jasieniowe drzewo...
 — Na mehu jéj i tak lepsi bedzie...
 — Lekcyj sie jéj skono...
 — No...
 — Ani nie musimé tyk descek Sobkowi wracać. On ig mo dość.
 — Kozda se nieg weźnie po jednej...
 — No...
 — Ono się przido w doma...
 — Bajto! przido...