Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Maryna z Hrubego.djvu/43

bowiem cudną jasną twarz nad białą szyją i wyniosłemi półkulami piersi, a biodra kryły niewypowiedziane ponęty. Z pod gęstych ciemnoblond brwi nizko zbiegłych, ogromne szafirowe oczy patrzały śmiało i bystrze.
 — Niech będzie pochwalony! — zawołał podjeżdżając Sieniawski.
 — Na wieki wieków! — odpowiedziała dziewczyna.
 — Dzień dobry! Dobrze jadę? — wołał Sieniawski, świadomy fortelów.
 — A ka? — zapytała dziewczyna.
 Rozśmiał się Sieniawski i rzekł nieroztropnie:
 — Przed siebie.
 — Starojcie sie o nos, bo hań las — odpowiedziała dziewczyna.
 — Jabym tu nim wprzód rad uwadzić.
 — Coby ino nie scyrniał!
 — Twardo tak?
 I najechał blisko koniem.
 Ale dziewczyna zagrodziła drogę do siebie kosą w poprzek.
 Sieniawski zeskoczył z siodła i oszołomiony żądzą, zbliżając się, bełkotał, sam widocznie niewiedząc, co gada:
 — Tak twardo? Tak twardo?
 Maryna nie cofała kroku, tylko przesunęła szybko kosisko w ręku, tak, że ostrze znalazło się wzdłuż naprzeciw Sieniawskiego.