Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Maryna z Hrubego.djvu/45

 — Jakto?
 — Wto mnie nie miłuje, to mu nie stojem za nic, wto mnie miłował bedzie, tok mu za świat cały.
 — Zamek mam z pięciu wieżami — chcesz w nim mieszkać? — rwał Sieniawski słowa ze zduszonej piersi.
 — Moje wieze wyse i więcél ik — wskazała ręką Tatry.
 — Uzłocę cię, ubiorę w perły, w dyamenty!
 — Ej ha! — przydrwiła Maryna. — Kie jo do wody do potoku wlazem, to po mnie perłów, dyamentów dość!
 — Kochać cię będę! — krzyknął Sieniawski.
 — Wiedzom pon, jako u nas powiadajom? Zakohoł jom, jak sydło mróz.
 — No, to cię porwać każę, zuchwała dziewko!
 Maryna obejrzała się szybko, myśląc, że może służbę ma ten pan za sobą i wymierzywszy sztych kosy prosto w piersi Sieniawskiego rzekła:
 — Gwiźnij!
 Oczy jej przytem zaiskrzyły się tak, że można było uwierzyć, że uderzy.
 — Jestem sam, nie mam nikogo — rzekł Sieniawski, w którym mimowoli zabiło serce.
 — No to wiédz pon: u nas co Topór to topór!
 — Jakżeto?