Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Melancholia.djvu/144

martwe, z ziemi dobywane, i ludzi tłumy i zwierzęta dziwne; tworzył się w niej jakiś łagodny, przyćmiony odległością czasu chaos wrażeń, ogarniało ją zapomnienie się, zamyślenie. I nieraz dopiero wysłany umyślnie przez gospodynię ulubieniec staruszka, siedmioletni sierota, Ignaś Znajda, budził go z zadumy, ciągnąc za sutannę.
 — Jegomość!
 — A... a co?
 — Jegomość spali?
 — E, tak mi się tylko nieco zdrzemało.
 — Pani gospodyni kozeli pedzieć i prosi, coby jegomość śli.
 — Dobrze, dobrze, zaraz idziemy.
 — Jegomość!
 — A co?
 — A cy Pon Jezus to tak po niebie chodzi, jak jegomość po ziemi?
 — A tak.
 — A cy je bosy?
 — A pewnie. Pocóżby tam buty nosił, kiedy ciepło.
 — A cy je wielgi?
 — Ho, ho! jak świat!
 — A to jak pierun gruchnie, to mu między palce od nóg leci?
 — A pewnie, pewnie.