Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Melancholia.djvu/145

 — A cy je dobry?
 — Ho, ho! Jak miód!
 — A miód je dobry?
 — A czyś to nie próbował?
 — A Pombók?
 — A Pan Bóg jest też dobry.
 — Jesce lepsejsy?
 — Nie, jednako, jednako.
 — A wielgi je Pombók?
 — Taki, jak i Pan Jezus.
 — Jegomość!
 — A co?
 — Pani gospodyni kozeli pedzieć i prosi, coby jegomość śli.
 — Dobrze, dobrze, chodźmy.
 — No, to podźcie. Dojcie renke. Pomalućku, boście starzy.
 I Ignaś brał za rękę księdza Piotra i szli razem ścieżką ku plebanii, rozmawiając po drodze dużo i seryo.
 Zajęty służbą Bożą i ludzką, a zajęty bardzo ciężko, ksiądz wikary bowiem, studyujący dniami i nocami dzieła teologiczne, małą mu był wyręką, nie miał ksiądz Piotr wiele czasu myśleć o śmierci, tem bardziej, iż zawsze zapowiadał, że od setki ani dnia Panu Bogu nie opuści. Ale pewnego jesiennego wieczora, kiedy słońce za-