Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Melancholia.djvu/56

 — Czy ja wiem? On sprzedaje, a my nie.
 — To inna rzecz. A zresztą to nieprawda. Ja sprzedałem dziś dwie figurki à la Tanagra z terracoty. Czemu ty takich nie robisz?
 — Nie umiem.
 — Prawda, żeś ty artysta i tylko artysta, a ja jestem i artysta i rzemieślnik. Ale ten Daliński, wierz mi, to tylko rzemieślnik. Tylko, że to sprytny mechanik!
 — Wiem o tem.
 — Słuchajże, cóż ci jednak jest?
 — Żal mi, że nie jestem sam.
 Krążel przetarł twarz swoją szeroką ręką.
 — Rozumiem — rzekł — rozumiem. Wiesz, że ja sam nieraz jestem kontent, że moi starzy kopyta wyciągnęli pierwej, nim się ta mizerya zaczęła. Zawsze samemu lżej. Bieda tam, co?
 Merten nic nie odpowiedział.
 — I cóż ty myślisz? — mówił dalej Krążel.
 — W łeb sobie palnąć — odrzekł Merten.
 — Tak, to byłoby najradykalniej.
 Milczeli chwilę, potem Krążel rzekł:
 — Wiesz, kiedy tak patrzę na ciebie i na mnie, wiesz, do czego wydajemy mi się, ty i ja, podobnymi? Oto do dwóch patyków wierzbowych, od pnia odciętych, które w ziemię wsadzono, ale je coraz więcej zasypują ziemią. Mimo,