Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Melancholia.djvu/61

wziął głowę w rękę, podniósł i począł się jej przypatrywać.
 — Cóż tam widzisz osobliwego? — mruknął z zapałką w zębach Krążel.
 — Nic, myślę tylko, że to także czuło, że temu także może było źle i że to teraz takie ciche, spokojne i obojętne. Możnaby o podłogę grzmotnąć i nie powie nic.
 — Nieboszczyk Hamlet lepiej już o tem gadał.
 — Wiesz, Krążel, co mi przychodzi na myśl? Gdyby tak z rewolweru do tej czaszki palnąć? Ciekawym, czy pryśnie?
 Krążel rozwarł szeroko oczy.
 — Zwaryowałeś, czy co?
 — Nie, ale mię coś prze do tego. Dajno rewolwer, leży tam na szafie.
 — Znam twoje dzikie fantazye, ale ta — chyba cię giez ukąsił... Przecie to i grzech, jak Boga kocham.
 — Ech ty, stary idyoto, dajno rewolwer!
 — Jak to w człowieku siedzi krew — mruczał Krążel, idąc ku szafce — jak każe, to ani weź niesłuchać. Myślałby kto, że z ganku każe zajeżdżać przed dwór. — Masz.
 — Dobrze, dziękuję.
 Krążel jednak próbował perswadować:
 — Słuchaj, zrobi się huk, przedziurawisz ścianę.