Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Melancholia.djvu/62

 — Strzela cicho — odparł Merten — a położę głowę na draperyi, to kula utkwi. Ustąp się.
 Krążel cofnął się. Merten zaś, zwinąwszy wałek z draperyi, położył na nim czaszkę, poczem odstąpił kilka kroków w tył, wymierzył i pociągnął za cyngiel.
 — Chybiłeś — rzekł Krążel — daj już pokój.
 — Nie!
 — Znowuś chybił, słuchaj, daj już pokój.
 — Czekaj!
 Kość rozprysła się po pracowni, strzał padł zblizka, więc wszystkie szwy odrazu puściły.
 — O jej! — mruknął Krążel.
 Merten stał chwilę nieruchomy, a potem, włożywszy rewolwer do kieszeni na piersiach, drżącym głosem odezwał się:
 — Wiesz, Krążel, dziwnego doznawałem uczucia, mierząc do tej czaszki. Oto poprostu strach mię zdjął. Zdawało mi się, że patrzy na mnie swojemi pustemi dołami oczu i że jej szczęki mają jakiś wyraz. A przytem miałem uczucie, jakbym robił coś złego, jakbym popełniał jakie świętokradztwo. Zawsze to, myślałem, ludzka kość, żywy, czy umarły, ale ludzki łeb i ja do takiego ludzkiego łba strzelam... To, co umarłe, ma w sobie jakąś świętość... Ręka mi drżała. Dwa razy z tak blizka a chybiłem! Może mię