Ta strona została skorygowana.
widzę łabędzie-perły
i pertę znam ostatnią.
Czuję nad sobą wieczne,
lite milczenie głazu
i serce, co uderza
w posągu raz po razu —
i widzę sen nadludzki
w mgłach, co się morzem wleką — —
i słyszę pieśń posągu
od ziemi tak daleko...
