Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/106

na ik. Djabli sie o niego pytajom, co sie biéda ognać, padał mi ten świenty.
 — No to cóz radzić? Cóz radzić?
 — Co radzić? Źle. A znacie wy tego sołtysa?
 Popatrzył sołtys na żonę, żona na niego. Wtem Marduła oczy przysłonił i wrzasnął:
 — Ze coz to!?
 — Co? Gdzie? — spytał przerażony sołtys.
 — E za wami! E hań! Cy cień stoi?
 — E gdzie?
 — E hań, za plecami! Rany Boskie! W imie Ojca i Syna i Ducha Świentego! Jamen! Jamen! Jamen!
 I Marduła począł czynić krzyże w stronę sołtysa.
 — Cóz tam!? — krzyknęła wystraszona sołtyska.
 — Djaboł hań stał! Lewdy jek go odegnał!
 Sołtys skulił się i pot mu urosił czoło, a Marduła żegnał i powtarzał: Jamen! Jamen! Jamen!
 — Niéma go jus? — szepnął sołtys.
 — Niéma. Uciók przed krzize, a pote ja tu mam wode, co jom Panjezus w Kanie Galilejskiej nie dopiéł — i pokazał flaszkę z wódką, którą w sakwie dziadowskiej namacał.
 Sołtys się skulił w dziesięcioro i w przerażeniu drżącym głosem pytał:
 — A nie pedział wam Świenty, jako sie sołtys ratować ma i cyby sie jako djabłu nie wykupił?