Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/135

 Ale gdy ją za rękę ująć chciała, rozpaczny pisk wydała półnaga osoba.
 — Waryjak — rzekł Marduła. — Zgłupiała. Daj jej pokój.
 — Ostawić jom niémozemy. Wilki jom zjedzom, zmarźnie, abo od głodu zemre. Patrz, jakie to chude, biédne! Skóra i kości. Franek, odejńdź, moze se mnom samom pudzie.
 Oddalił się Marduła i za wielką wantą ukrył, Teresia zaś usiadła obok leżącej, ale cała jej słodycz i perswazja na nic się nie zdały, a gdy na ręce biedną warjatkę wziąć chciała, taki wrzask rozpaczny zaczął wstrząsać jej piersią i z ust się wydzierać, że serce ścisnęło się w piersi Tereski.
 Nagle Franek wzdrygnął się i ozwał:
 — Ostaw jom! Niek robi, co fce! To jej przeznacenie. To prziwilija śmierzci...
 Teresia natychmiast cofnęła się, przejęta grozą.
 Półnagie stworzenie porwało się z ziemi i poczęło się śpiesznie oddalać.
 — Zginie — rzekła żałośnie Teresia.
 — Nie mów nic. Tu jest Duk. Kie Duha nie béło, to jom Gałajda nalaz.
 Kobieta szalona oddalała się. Szła szybko ku turniom nad Kasprową doliną.
 — My sie cofmy. Tu Duk rządzi. Mnie jaze włosy stajom. Cafmy sie!