Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/189

mich susach przemknął od zachodniej ku wschodniej stronie uboczy i znikł w kosodrzewinie.
 Potem zbliżyło się ku nim dziwne widmo, w czarnych sukniach, z długą pomierzwioną siwiejącą brodą i takiemiż włosami na kark obwisłemi. Na plecach worek nieregularnego kształtu dźwigało, a pilno patrzało po trawach.
 Kto znał, poznał, że korzeniarz. Litworowego cudownego korzenia i ziół zbawczych lekarskich szukał.
 Gruby ten mały stary człowiek podszedł do Janosika i ukłoniwszy się kapeluszem, rzekł:
 — Szukają skarbów — tam... Niech idą... Hetman...
 — Głupi — szepnęli do się chłopi, a Janosik spytał:
 — Wto suka?
 — Trzej... Od Krakowa... Niemcy... Tam — u Raczkowego Plosa... Pod Kończystą... Niech idą... Zabiją... Wezmą... Wielki hetman... zbójecki...
 — Skądże mie ty znas? — zapytał Janosik.
 Stary wzniósł ręce do góry.
 — Co!? — zawołał przez gardło z nabożeństwem.
 Dał mu Janosik dukata z pasa; korzeniarz go pod nogi podjął, poczem rzekł sepetlawo:
 — Sablik!
 — Tyś tu? — odpowiedział Sablik.