Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/190

 — Hy, hy, hy! — zaśmiał się korzeniarz. — Pan leśniczy... w kolebie... panic... fuk! fuk! fuk!...
 Czynił naśladując ogień.
 — Podpaliliście, krzesny ojce? — zapytał Janosik Sablika, ten zaś odpowiedział:
 — Podpaliłek, na spaniu, w sałasisku. A dźwiérzek zapar.
 — Ka?
 — Pod Osterwom. Widział. Łazi. Trzy roki temu... Edź!...
 — Tak trza. Z przeskodom — przychwalił Krzyś.
 — Ryś przed tobą uciekał — rzekł Janosik do korzeniarza.
 — Spérkę zjadł... W kosodrzewinie... Kanalja...
 — Skądeś ty, dziadu?
 — Z Warszawy... Z krakowskiego Przedmieścia. U Panów Kazanowskich służyłem.
 — Dawno na korzenie hodzujes?
 — Trzydzieści lat... Do Krakowa... Niech idą... Skarbów szukają... Niemcy... Kupcy krakowscy... Księgi mają... Czarnoksięskie... Duchy klną...
 — A tyś sukał?
 — Szukałem...
 — I coś nalaz?
 — Duch skałę puścił... — i uniósłszy kapelusz, pokazał zabliźnioną rysę na głowie.