Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/211

czeladnik, który jeszcze długo grał dziewczętom, ukłonił się im grzecznie kapeluszem (obawiając się, że przez delikatność, ponieważ gra, nie odchodzą) i rzekł:
 — No, dobranoc. Idem na sope.
 — Dobranoc — odpowiedziały dziewczęta odchodzącemu, ale się nie ruszyły z ławy pod domem.
 — Wiés — rzekła po chwili Jadwiga do siostry — jaby sła ku Maćkowi legnąć, on mie koha.
 — Ze dy idź — odpowiedzała Krystka. — Ucies jego i sie.
 Opuściła Jadwiga ponownie głowę ku piersiom, gdyż była młodsza i jeszcze panna.
 — Ale to moze tak nie przystanie na mnie, cobyk ja ku niemu sama sła, ba cobyk go ku sobie puściła.
 — Kie on ani popod naskom ściane hodzić na śmié, bo sie boi stryny.
 — No...
 — A ty puścis dziś ku sobie Wawrzka?
 — Puscem.
 — Wawrzek idzie śmiało, bo to gazdowski syn i parobek...
 — No. A tobie sie widzi Maciek?
 Jadwiga owinęła kraj zapaski na palec i rzekła:
 — Wiés, kie on gra, to po mnie jaze mrowiecki hodzom, het, po całem ciele.