Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/22

 A potem wysilił ze siebie:
 — Śpiéwaj...
 I czas biegł, dni, tygodnie, miesiące, czy lata — — Marduła nie wiedział. Śpiewał w kaźni, a starzec snać słuchał, na słomie siedząc.
 Aż razu pewnego ozwał się chrapliwie:
 — Skądeś ty?
 — Z gór! — krzyknął Marduła.
 — Wiém — ale skąd?
 — Z Olce.
 — Z Olce... — powtórzył starzec. — Woda...
 — Jest woda — zawołał Marduła.
 — Las...
 — Cy znacie?...
 — Znam — wykrztusił starzec.
 Marduła jak był długi do kolan mu przypadł.
 — Dziadku! — krzyknął. — Wyście z gór!?
 — Z pod Tater — odpowiedział starzec.
 — Skąd!?
 — Z Leśnice...
 Więcej tego dnia nie mógł mówić. Snać gardło odwykło od wydawania głosu i język od składania wyrazów. I po tym jednym momencie jęki tylko niezrozumiałe przez długi czas z ust starca się wydobywały, aż znów pewnego dnia ozwał się:
 — Lato...
 Rany Boskie! — pomyślał Marduła. — Cy ja