Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/221

 — Niewola strasna rzec... A i ból strasna rzec...
 — Cos to robis? — zapytał zdziwiony Krzyś.
 Albowiem Gałajda począł zdejmować swój ogromny serdak barani. Gałajda nie odpowiedział, tylko z szeroko rozpostartym serdakiem, odrzuciwszy ciupagę, postąpił ku niedźwiadkowi, który podskoczył ku niemu z rozwartą paszczą.
 — Bartek!? — wrzasnął Marduła.
 Ale Gałajda zarzucił swój serdak na łeb niedźwiedzia, zawinął go, pochylił się i objął ramionami niedźwiedzie łapy i w jednem mgnieniu oka on, niedźwiedź, żelazny oklepiec, kłat z łańcuchem, stoczyli się na dół z brzękiem i łoskotem w kotlinkę.
 — Ohop! — krzyknął Krzyś z rozpaczną rezygnacją.
 Marduła wyrwał nóż z za pasa i ścisnął ciupagę, gdy nim zbiegł na dół, ozwał się przerywany głos Gałajdy:
 — Franek — — śliź — — ozewres — — zelaza — — toporzyskem...
 Marduła zdumiał się i skoczył przed siebie.
 Tam Gałajda w potwornych swoich ramionach trzymał zawiniętego łbem i przedniemi łapami w kożuch niedźwiadka, który się szarpał jak wściekły.
 — Pilno — mówił — bo wereda — — mocna — — jak koń...