Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/222

 Marduła był Podhalaniec — i wiedział, co robić i nie namyślał się. Wbił toporzysko od ciupagi między zęby oklepca poza łapą niedźwiedzia i silił się rozważyć żelazo.
 Krzyś patrzał z góry w podziwie.
 Rozważył Marduła żelaza i wtył odskoczył.
 Na który widok na górze odskoczył wtył i Krzyś.
 Gałajda zaś prasnął niedźwiadkiem od siebie, jak mógł najdalej. Kożuch spadł na pusty oklepiec.
 Niedźwiadek gruchnął na bok, porwał się na łapy, przystanął chwilę i dał susa wbok; wydarł się nad kotlinkę piorunem i znikł w chuściawie.
 — Zdrowy! — zawołał Marduła. — Nie rusyło mu kości!
 — Zdrowy — powtórzył Gałajda, sapiąc i podnosząc serdak.
 Krzyś patrzał nań w zachwycie, gdy z kotlinki wylazł.
 — Ej, Bartek, aleś tys hłopski hłop! — rzekł. — Nie bździny!
 — Ani ci nie podziękował! — zaśmiał się Marduła.
 — On mi ta podziękował, po swojemu — odpowiedział Gałajda.
 — A kieby cie béł skalicéł? — rzekł Krzyś.
 — No to jako fciało. Dy on nie wiedział, poco ku niemu idem.