Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/223

 — Ja jus meślał, Bartek, ześ ty o rozum prziseł.
 — E, on ta i prziseł. Jesce sie to nie wydarzyło, coby wto niedźwiedzia z oklepca ratował — rzekł Marduła.
 — Luto sie mi go stało, tak jako i Kretowi hańtego dziéwcęcia, u Toporów u Jasiców — powiedział wolno Gałajda.
 — A siéłe miał? — zapytał Krzyś.
 — Malućko, a jaby go béł nie dotrzimał — odparł Gałajda. — Krowe by ten jus zabiéł, kieby na uwzientego sło!
 — No, wis! Toby i tobie móg béł zabić!
 — Moze — odrzekł Gałajda.
 Krzyś rozdziawił na niego oczy i poszli dalej.
 Było już słońce wysoko na niebie, gdy się z lasu wysunęli.
 Marduła szedł naprzód, Krzyś za nim, na końcu Gałajda.
 Wstąpili na trawą porosłe jesienną pożółkłą pagórki, pozarastane krzakami jałowcu i późnemi jesiennemi kwiatami, niską szafirową gwieździstą goryczką i modroliljowemi smutnemi dzwonkami o wielkich pojedyńczych kielichach. Falisto kołysały się te pagórki nad doliną Liptowa. Wsie i miasteczka bliskie widno było.
 Szli prosto ku Prybilinie nad rzeką Belą.
 — Jaby zatańcéł i wzion co komu — rzekł Marduła.