Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/224

 — A jaby sie napił gorzałki i zagrałbyk — rzekł Krzyś. — A ty, Gałajda, cobyś robiéł?
 — Spałbyk — odpowiedział Gałajda.
 — No to poco ześ s nami poseł? Mógeś w jaferak pod ferecynom w lesie przy Janosikowi legnąć i spać.
 — Kieście mie zapozwali ze sobom — odpowiedział Gałajda.
 — Wiés, Bartek, ale sie nie gniéwaj, tyś taki, jak wół z pod Murania — rzekł Marduła. — Ka cie pozénom, to idzies.
 — Huhuhu! — roześmiał się Gałajda i rzekł po chwili pomału, jako zwykle:
 — A mnie miéło poméśleć, co se ten niedźwiadek po lesie hipce. I jemu miéło.
 Naco popatrzył nań Marduła i oświadczył:
 — Bartek, ja ci pedział, s tobie hłop, ale kieby sytka tacy béli, toby my jesce kamieniami ziem orali, jako drzéwiej, za Jadama w Raju.
 — Ja ta wyméślował nic nijako nie bedem — odpowiedział Gałajda. — Jest nato ini...
 Rozradowała się Krzysiowa dusza.
 Albowiem naprzeciw nich ukazała się za małym przylaskiem karczma, jakie dobrze poznał w życiu.
 Stał dom drewniany wielki, z wysokim góralskim dachem i z murowanym ponad nim białym pobielonym kominem, ściany domu szare