Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/231

 — Krziś! Na rany Boskie! My w hereście! We więzieniu!
 Tyle rozpaczy było w głosie Marduły, że Krzyś porwał się z siedzenia, odrazu trzeźwy.
 — Jako?
 — My we więzieniu! — wył Marduła.
 Krzyś rozejrzał się i ujrzał kratę w oknie ściany, pokiwał głową i rzekł:
 — Juści prawda. Zaparli nas.
 — Gałajda! Gałajda! — wył Marduła, kopiąc zkolei Gałajdę w bok.
 Ale Gałajda spał twardo, na brzuchu leżąc, podobny do wielkiego tramu drzewa.
 Marduła rozpaczliwie raz za razem trącał go nogą. Wreszcie Gałajda się obudził i zapytał:
 — Co fces?
 Marduła wrzasnął z jękiem:
 — Bartek, Jezusie Maryjo, my we więzieniu!
 — Jako? — zapytał Gałajda sennie.
 — W kreminole my! Boze! Boze! Boze!
 — W kreminole? — zapytał Gałajda powoli niewyraźnie.
 — Dyj ci gadam! Zaparli nas!
 — Moze?
 Marduła począł płakać na cały głos. Znowu więc jest w lochu, znowu, znowu, znowu!?
 Gałajda zaś siadł na kamiennej posadzce lochu i począł pytać Krzysia:
 — Ka my to? We więzieniu?