Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/234

przyśli i tak sie mi widzi, ze my polégali spać na ławy — kończył Krzyś.
 — Tak musiało być — rzekł Marduła. — I tu nas przywiedli, abo i przywieźli pijanyk. A teraz nas obiesom, abo tu zgnijemé za zywa.
 — Kaz my som? — zapytał Krzyś.
 — Cy ja wiem!?
 Krzyś poszedł ku oknu i wyjrzał przez kratę.
 — Tak sie mi widzi, ize my na zamku w Hradku. Tak mierkujem, bo góry końdek widno.
 — O! O! O! — począł łkać Marduła. — Znowuk w niewoli! O jus teraz nie wyjńdem ś niéj! Jus nie wyjńdem! Nigda!
 Gałajda słuchał milcząc. Wtem wstał, a głową pułapu sięgnął i przystąpił ku ścianie najbliższej. Wyciągnął ku niej ręce, rozstawił ogromne palce i tak wzdłuż ścian posuwał się, macając je, jakby był niewidomy.
 Przybliżył się ku oknu.
 — Wlepił w nie oczy i powietrze pociągnął nozdrzami.
 Potem znowu ścianę macając sunął się wzdłuż celi, ale gdy znów ku oknu przyszedł, zatrzymał się i powietrze nozdrzami ciągnął.
 — Niewola — mruknął powoli do siebie.
 — Niewola — powtórzył.
 — Niewola — rzekł po raz trzeci.
 Coś takiego zadrżało w jego głosie, że Krzyś