Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/235

i Marduła pomimowoli z przerażeniem spojrzeli na siebie.
 Gałajdy pierś wzdymała się, usta krzywiły i oczy poczęły nabierać wyrazu przerażenia aż do obłędu.
 Zwrócił oczy na Krzysia i na Mardułę, straszne i pełne okropnego strachu.
 — Gałajda — rzekł Krzyś, aby przerwać milczenie i z trwogi przed Gałajdą — dy cie jesce nie wiésajom.
 — Ja — ja — począł bełkotać Gałajda — ja — w niewoli? Jakoz to? Nié mogem — iść — ka fcem — zapartyk — — pomiendzy mury — — nié mogem iść — ka fcem — ja — — w murak — — ja — —
 — Piérsy raz siedzi — mruknął Krzyś porozumiewawczo do Marduły.
 Gałajda położył ręce na kratach.
 — E — rzekł Krzyś — hrube, nie wytardzes.
 — Próguj! Próguj, Bartek! — krzyknął Marduła. — Ja ci pomogem!
 Gałajda zagiął palce na kratach, przypiął się do nich i Marduła. Nie drgnęły.
 — Na nic! — zawołał Marduła. — Nié mamé haw nic? Ani noza?
 — Sytko wzieni, kie my spali — odpowiedział Krzyś.
 Gałajda ciągnął kratę, żyły wystąpiły mu na