Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/238

 — Jemu baby béło trza — mówił dalej Krzyś. — Ja mu radziéł. Coby miała duse jak woda, serce jak złoto, rozum jak włosy, a od biedry do biedry w zadku pięć siuhów. Coby béła.
 — Haj, coby béła! — westchnął z żałością Marduła.
 — Ja mu radziéł. Bo mi go béło zal. Samé jyno obsiwkary béły koło niego, co na jedném ramieniu wode nosi, a na drugiém ogień...
 — Hej, hej! — wzdychał Marduła.
 — A teraz sytko na nic.
 — Na nic.
 — I z Byrkom jus nie bedem i Gałajda sie nie ozéni i obiesom nas.
 — O rany, rany Boskie! — począł łkać wzruszony do głębi Marduła.
 — I s tobie, Franek, tys nic nie bedzie. Taki piékny hłop!
 — No — jęczał Marduła przez łzy. — Béł ka wtory drugi taki?
 — Nie béło.
 — Ja to zawdy wiedział, ze nié!
 I Marduła rzucił się Krzysiowi w objęcia.
 — Symónie! — odezwał się z kąta Gałajda głosem cichym i drżącym do Krzysia.
 — Co fces?
 — To ja jus nie pude więcél z wołami w hale?
 — Nié.