Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/241

Pedziałeś mu: niewola strasna rzec, a aniś sie nienazdał, kie sam do niej wpadnies.
 — Nienazdałek sie — zachrypił Gałajda.
 — I ulutowałeś sie go wej, hoć to jyno głupi dźwiérz béł, ale nad nami nijakiego zlitowania nie bedzie aj nie bedzie...
 — Haj, z nienazdania my haw wpadli — zabiadkał Krzyś, Marduła zaś zawołał:
 — Wis, Bartek, twój niedźwiadek se po lesie skace, spomina cie... I niewolom swoje...
 — Niewola — zachrypił Gałajda.
 Wtem porwał się od ściany, pod którą stał, przygiął się, pochylił głowę naprzód, wziął rozpęd od ściany, dał olbrzymiego susa i z łoskotem, wyłamawszy kratę w oknie, wleciał w nie ramionami i tak został.
 Krzyś i Marduła oniemieli na razie, nakoniec Krzyś, widząc, co się stało, krzyknął z uciechą:
 — Bartek!
 Gałajda nie odpowiedział; Krzyś wołał:
 — Bartek! Aleś hłop! Jesce takiego nie beło! Wysoko hań? — Gałajda milczał.
 — Zamglał — rzekł Marduła.
 — Nie dziwota! Kie sie hań kosula urwała! Wyciągmy go!
 Wyciągnęli Gałajdę z okna, ale on zwisł im na rękach.
 — Bartek! — wrzasnął Marduła.