Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/243

 — Ale okno wybiéł.
 W jednej chwili przestał płakać i Marduła.
 — Prawda — rzekł — okno wybiéł.
 — Mozemy uciekać.
 — Mozemy.
 — Słonko dopiéro mało co wyhodzi. Jesce śpiom.
 — To my tu od wcorańsa, od popołednia?
 — No, spalimy, bo my béli pijani.
 Zerwał się Marduła, jak żbik.
 — Uciekajmé!
 Krzyś przystąpił ku oknu i wyjrzał.
 — Niéma nikogo. Woda pod murem, Wag, nie bars sie głęboka widzi. Jyno wysoko skocyć. Bedzie ze trzi siongi.
 — Nieg bedzie i dziesieńć!
 — Połózmyz go, jako trza — rzekł Krzyś — coby wiedzieli, ze to béł oświęcony cłek i ze go haw nik nie zabiéł, jyno on sie sam.
 — Wartko! Wartko! — wołał Marduła.
 Krzyś zaś ręce Gałajdzie na piersi olbrzymiej złożył i powieki mu przymknął.
 — Bydź zdrów, bracie! — rzekł, ściskając go za rękę przy dłoni.
 Ale Marduła wsunął się już w okno, wystawił nogi i skoczył.
 Pojrzał za nim Krzyś: spadł w rzekę, zanurzył się po szyję i stanął.