Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/245

 — I mnie. Ale wiés, kieby nie on, toby my haństela nie wyśli.
 — Ze jak? Nigda na świecie! Tej kraty by ani trzok tęgik hłopów nie wyłomiło. Ja jom cuł, kiek sie jej hyciéł.
 — Béliby my wisieli.
 — No. A coby nas béli dobili przódzi! Mało zywyk by nas obiesili!
 Krzyś wstrząsnął ramionami od zedrżenia.
 — Dobrze, co s nami béł.
 — Ze dy ista łaska Boska! Ojca nam Pan Bóg dał, w tym Bartku.
 — Haj. Trza dzieńkować Panu Bogu, co go s nami wraz zaparli.
 — I co miał łeb nie krufkom. Gównem by béł nie wybiéł.
 — No. Kwałaz Panu Jezusowi, kie my tu!
 — Wyślebodzili my sie.
 — E — rzekł po chwili z wesołością Krzyś — ale sie nacudujom, kie hań jyno jednego najdom!
 — Wiera sie nacudujom, psie kości! Kie trzy siubienice ryktowali!
 — Bajto! Nieg mie pobozia ze siubienicom, kie ja haw, w lesie. Ale kaz teraz pudziemé?
 — Ku Janosikowi. Najdziemé go! On hłopami nie sieje po dródze, ba idom kupom. Wrócimé sie zaś za wode, ale daleko. Mnie tak kieby skrzidła rosły!