Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/261

sze zdobił, bo był Siumny, i z którą go pochowano, bo mu była miłą za życia.
 Siedział na ławie nieruchomy i patrzał na starego Nędzę.
 Potem powoli, poważnie, wyciągnął ku niemu rękę.
 Nikomu więcej nie dało się widzieć.
 I znikł.
 Zasępił się stary Nędza, ale poznał, że to nie był zły duch, bo strachu na niego nie puścił, gdy odszedł — był to pradziad jego, Juro. Pomilczał chwilę, poczem się ozwał:
 — Matka!
 — Zje co? — zapytała Nędzowa.
 — Pokazał sie mi haw pradziadek, cok go jesce małym hłopce widował — Juro Siumny.
 — Iście!? — zawołała Nędzowa z niepokojem.
 — Na ozaist. Tagek go widział, jak haw tobie. Ręke ku mnie wyciągnon.
 — Nie pedział ci nic?
 — Nic.
 Stara Nędzowa zwiesiła na pierś głowę, stary Nędza zaś westchnął ciężko.
 Milczeli.
 Mróz biały ogarnął obie dziewczyny, Wojtusia i Maćka; zęby im zadźwięczały.
 Chwila uszła nim się ozwał cicho Wojtuś:
 — Stryno, stryk Siumnego uźreli?
 — No.