Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/262

 — Moze sie trza ognia warować, abo złodzieja? — szepnął Wojtuś, nie otwierając myśli przerażenia.
 Strach głuchy rozlał się po izbie.
 — On zwiestował niescéńście — ozwała się stara Nędzowa.
 — Abo chorość; jako u Bukowskiego matka — rzekł stary Nędza.
 Stawało się coraz głuszej w czarnej izbie, aż Maciek się odezwał cicho z kąta:
 — Ja to słysał z ojca, w Dzianisie, ize dziadkowie i pradziadkowie zyjom s nami w domak nasyk; oni nas radzi widzom, bo my ik krew i nasienie, przepowiadajom...
 — Siumny by ta béł z bodejscym nie prziseł, bo to béł hłop jak śrybło — rzekł stary Nędza. — Z figlami by on béł haw na ławe nie siad.
 — Niescéńście zwiestować przyseł — szepnęła półgłosem stara Nędzowa. — Ale trza béło, coby sie Jonosik ruséł...
 Cisza zapanowała w izbie. Dziewczyny Zubkosowe poschylały głowy. Wojtuś i Maciek siedzieli nieruchomo. Szła noc.
 Przytuliły się dziewczęta Zubkosowe do siebie i Jadwiga szepnęła do Krystki:
 — Moze Janosika męcom...
 — Moze...
 Wtem dreszcz przeszedł wszystkich.