Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/267

 — Ostańcie haw — rzekł do towarzyszy — bo by myśleli, ze ik zazbójować idziemé i przelękli by sie. I zbroje wam oddam, jyno ciupage od psów weznem.
 Więc legli trzej towarzysze w gęstwinie, a Janosik szedł ku leśniczówce. Stanął u płotu przy furcie, gdy wysoka smukła kobieta właśnie psy podwórzowe z łańcucha spuszczać miała.
 — Hej! — zawołał Janosik od furty.
 — Kto? — zapytała.
 — Swój!
 — Kto?
 — Z Polski. Ja haw na polowaniu béł, bedzie dzisienć roków temu.
 Smukła kobieta się zastanowiła i odjęła rękę od łańcucha. Zadrżał jej głos, gdy pytała:
 — Kto taki?
 Poznał Janosik i szepnął głośno:
 — Janosik.
 Smukła kobieta postąpiła szybko ku furcie.
 — Wyście to, Janosik? Z Polski?
 — Ja — — Weronko — — —
 Jakieś milczenie zapadło w ciemnym lesie. Smukła kobieta oparła się na sztachetach furty.
 — Janosik — zadrżały jej usta. — Wyście to?... Wy?...
 On zaś pytał szybko:
 — Tata zyjom?
 — Umarli.