Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/273

 — Ka?
 — Na grób?
 — Jaki grób?
 — O Janosik! W dolinę, wysoko, w Dolinę Batyżowiecką...
 — Zy wtoz hań lezy?
 — Kto?
 Podniosła go ręką i powstali i przeszli ku bocznej bramce za domem, wprost w las, skąd się leśna perć rozpoczynała. Weronka szła naprzód.
 Wolno szli w oćmie nocnej, pod górę, bystro, a gdy minęli smrekowy ślepy las, i w kosodrzewinę wstąpili, gwiazdy stały nad ich głowami.
 Gdzie niegdzie stała samotna wyniosła limba, jak cień.
 Przebyli kosodrzewiny ogromne, gałązkami perć grodzące, świtać już miało, gdy w progi głazów wstąpili.
 — Batyżowiecka Dolina — rzekła Weronka.
 — Spady — odpowiedział Janosik.
 Z głazu na głaz, progami się posuwali wgórę, a skały nad nimi stały zaćmione, ciemne, gwiazdami tu i owdzie podziergane u szczytów i grani i wiatr chłodny szumiał, poranny.
 — Jam cię tu choć raz chciała przywieść — szepnęła Weronka.
 — W ten doline?
 — Ku stawu.
 Gdy głazy przebyli, jął się zabielać świat.