Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/274

Nikło odmraczać się jęły góry, zwolna widnieć, jak szare masy, i błękitnieć i w kotliny mroczno, głęboko niebieskie między skały, brzask począł wpływać blady. Oczom ukazał się posępny, czarny Batyżowiecki Staw, wpół chmurą przysiadły, której przędzione strzępy wody tykały.
 — Na prawo — rzekła Weronka.
 Ostry, przenikliwy, długi, pszkający gwizd przedarł ciszę.
 — Cap! — rzekł Janosik, wznosząc głowę.
 Zahurkotały kamienie lecące w turniach na dół i echo poszło; snać cap ruszył skokiem.
 Po płaskich głazach zwilgłych od wody przeszli.
 — Tu — rzekła Weronka.
 Ujrzał Janosik kopczyk mały, z kamieni usypany.
 — Cos to? — zapytał.
 Weronka uklękła bez słowa z rękami opuszczonemi.
 Patrzał Janosik na szary kopczyk kamienny, nad którym skały mgliły się w mroku i brzasku, jakby ruchome, a nieruchome wieczyście.
 Weronka przeżegnała mogiłkę i wstała, mówiąc:
 — Janosik, tu twój syn.
 Janosik drgnął.
 — Tum go pochowała. Żył tylko dzień. Nie dałam go ludziom, ani robakom ziemnym. Tu