Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/280

 — Jako!? — krzyknął Janosik.
 — Sytkiemu koniec. W nocy wojacy cysarscy skądsi przyśli, Hradek wzieni.
 — A hłopi?
 — Wto nie zginon, to uciók.
 Janosik zatoczył się i oparł o drzewo.
 — Syćka uciekli!?
 — Syćka; jyno ci nie, co ig zabili, lebo pohytali w niewolom. Za pośrednie ziobro wisieć bedom. A wyście ka béli, hetmanie zbójecki!?
 Śmignął Janosik obuch toporka wgórę, ale go zatrzymał nad sobą — tylko straszne oczy padły w twarz Bafji, tak że ten zbielał i z ust Janosika grzmotnęło jedno słowo: Idź!...
 Bafija się zwrócił i odchodzić począł, niknąc.
 — Co gadał? — zapytał.
 — Je to, co i tobie — odparł Gadeja. — Przisło w nocy wojsko, obstompiło zamek, hłopi sie bronili, bo ig zniedobacka nie zaśli, Sablik strzóg i warty poustawiał, ale mieli harmaty, moc ig béła, hłopi wzieni uciekać. A Bafija uciekał i tu zaleciał.
 — Sablik zginon?
 — Nié. Wywiód hłopów.
 — Moc zgineno?
 Gadeja nic nie odpowiedział.
 — Sablik sie osatał hnet, jakom mu piosnecke śpiéwajom — rzekł Mateja. — Uciók i wtorysi za nim.