Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/283

 Rozśmiał się Janosik.
 — Bez Zelazne Wrota? Wtorędy my sie od Zelaznej Bramy na Dónaju w Polskom ze złotem i śrybłem wracali? Hańtędyj?
 — No zy hań nablizy — odpowiedział Mocarny.
 — Bedzies miał cas uciekać, nie bój sie.
 — A ono by trza. Bo nas sukać pudom — rzekł Mateja.
 — Ucieces i ty! Jesce cas.
 — Janosik — zaczął Gadeja, ale dalej nie mówił.
 Szli wgórę, którędy Janosik na dół był zbiegł. Wydostali się nad las i wstąpili na rówieneczkę wśród kosodrzewiny, gęsto i zbicie otoczoną krzami, wysokiemi nad człowieka.
 — Hłopcy! — rzekł Janosik. — Dajcie mi zbroje mojom.
 Odebrał z ich rąk rusznicę, pistolety i noże zbójeckie.
 — A teraz usłuhnijcie mnie!
 — Co fces robić? — zapytał Gadeja niespokojnie.
 — Podpalcie kosodrzewine ze trzok stron.
 — No co?
 — Beecie widzieć. Migem!
 — Znak fces dać démem? Komu? Héba wojakom, co my haw!
 — Macie cas zuciekać, kimby prziśli.