Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/291

zaczęli płakać; zaszlochał z nimi i stary Nędza, choć jeszcze nie wiedział nieszczęścia. Stara zaś Nędzowa stała wsparta o stół dłonią na koszuli. I rzekła jakby do siebie:
 — Ja mu jom haftowała zywemu, ja mu jom haftowała umartemu — — popiół, popiół, popiół...
 Cicho, ostrożnie, wsunęły się do izby Zubkosowe dziewczyny z Wojtusiem. Widziały one od siebie idących trzech towarzyszy Janosikowych. Zaraz płakać jęli wszystko troje.
 Długo, długo płakali, aż stary Nędza się ozwał:
 — Gadajcie! Jako béło?
 Gadeja odpowiedział:
 — On tak zginon, jak oreł, kie weń pierun strzeli. Wysoko w Tatrak.
 — Stryłom go Pan Bóg zabiéł? — zapytał Nędza.
 — Nié.
 I Gadeja opowiedział śmierć Janosikową i rzecz chłopów, której świadkowie jeszcze snać byli nie popowracali do domów.
 Słuchali Nędzowie ponurej opowieści dzień po dniu, godzina po godzinie, jako zwykło się było prawić, gdy Janosik ze zbójnickiego chodu powrócił, wino złociło się od kagańca w puharkach, dukaty błyskały na stole, a miłe ciepło otulało radzących w dobrze zamkniętej izbie.