Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/310

gnany wichrem wyjącym pośród ścian czarnych od pomroczy. Sablik schodził w noc.
 Nie do wypowiedzenia groźna ciemność zaszła przestworza. Zda się jakby śniegwały zatoczyły sobą ziemię aż po krańce, jakby gruby jakiś, obcy żywioł, zapanował nad ziemią. Wszelka nadzieja się w nim traci, wszelkie spodziewanie.
 Na ramiona wali się ciężar i głowę przygniata, oczy zaś czując prawo wzroku wytężają się gniewne, strwożone i bezsilne, jak jaskółki zaskoczone burzą, gdy ciągną nad morzem.
 — Kieby ja oreł béł — myślał Sablik — wyniós byk sie obwysno nad śniég...
 Wtem ujrzał pod stopami skrzesaną ścianę.
 Tędy nie szedł.
 Zwrócił się na lewo i ujrzał przepaść; na prawo toż samo.
 — Ki djasi aj djasi, kajek wlaz? — mruknął. — W beztok?
 Cofnął się, lecz naokół były skrzesane ściany.
 — Pomyliło mie wej plugastwo — mruczał. — W złem miejscu.
 Stanął i próbował sobie wyzbacować drogę, ale snać już chwilę szedł błędnie.
 — Powrót zanadto zły...
 Nié miałbyk matury tu ostać...
 Drzewo ścięte ka bądź źlebem wyprościs, ale cłeka nié...