Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/316

winy, z głową w śnieg zapadnie, w śnieg miękki, głęboki i przepastny, którego nikt nie przejdzie.
 Góry grzebały go w sobie.
 Skrzesane, lite, niezmiernej wysokości błyszczące skały otaczały go jak sępy spokojne postrzelonego jelenia, czekając, aż dokończy życia.
 Z kątów doliny wyzierały ze srebrnego skrzącego się śniegu dusze pobitych strzelców liptowskich i pobitych niedźwiedzi...
 I dusze strzelców polskich zasypanych lawinami, odpadłych z turni, zabitych kulą liptowską.
 Wesela pełne polany, kędy grał...
 Kędy grawał juhasom, dziewkom cudnym i starym surowym bacom o groźnej dłoni...
 Kwietne łączki nad potokami wiosennemi, gdzie wodę pił wśród leluji żółtych i rdzawego szczawiu.
 Samotny, jak motyl w niesłychanej głuszy ustroni górskich...
 Ciche, ustronne miejsca spoczynku na upłazkach, gdzie pod nogami przepaść była, a nad głową, nad miękką trawą skały cień dające...
 Koléby myśliwskie kamienne, gdzie w mroku przędły się jego dziwne złocone powieści...
 Gęśl gra...
 Gra to jego gęśl własna. Wyczarowały się ze skał wszystkie dźwięki, jakie przez pół wieku w nie webrzmiały...