Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/36

cach z sukna białego do kostek, a powyżej ponad nie prześliczne granatowo i czerwono wyszywane z białego sukna również „pończochy“ się wydobywały. Rękawice też białe, o jednym palcu, wielkim kunsztem z wełny białej, czerwonej i granatowej plecione.
 Wszystko to jasno, choć las był, od śniegu odbijało i biskupowi w oczy wpadło.
 — Ka jadom?
 — Do Janosika Nędzy.
 Zdumiał się chłop, jakby źle usłyszał.
 — Ka? — powtórzył.
 — Do hetmana, Sobku, powiadajom — ozwał się góral za przywódcą stojący.
 — Do hetmana? Ze dy hań niwto niémoze iść.
 — Jam ksiądz, opat tyniecki, biskup — rzekł ksiądz Pstrokoński — i samotrzeć, jako widzicie, jadę, a nie puścicie mnie nazad, choćbym zaprzysiągł, że nie wydam, to wasza wola.
 Pozdejmowali chłopi czapki, popatrzyli na siebie.
 — A poco?
 — Prośbę mam.
 — Do nas jyno hłopi prośby majom.
 — Mam ją i ja.
 Popatrzeli chłopi znowu na siebie, podejrzliwie i nieufnie, ale ten, co się wpierw odezwał, przemówił:
 — Puśćmy ig jahać, Sobku, telom dal w las