Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/39

kich, i makaty stamtąd poznoszone. Ludzie zaś, którzy księdza otaczali, dziwne na nim czynili wrażenie: dzicz z jakąś górnością malowała się w ich twardo rzeźbionych twarzach, a obejście ich miało cechę rodzimej dworności, u prostaków nie spotykanej.
 Patrzał ksiądz opat Pstrokoński na Janosika, ten się go zaś delikatnie nie pytał, poco go widzieć chciał, aż sam mówić zacznie.
 Aż ksiądz Pstrokoński nagle wstał, przeżegnał krzyżem ponad głowami obecnych i rzekł podniesionym głosem:
 — W Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen. Zbójcy wy jesteście!
 Uczyniło się cicho w szałasie. Aż po chwili odparł Janosik, nie wstając z ławy pod ścianą, na której siedział nogi wyciągnąwszy ku ognisku:
 — Księze biskupie, cyście poto przyjahali?
 — Zbójcy jesteście — wołał w uniesieniu ksiądz Pstrokoński — rabusie, podpalacze i morderce!
 Nie potoż przyjechał, sam się owładnąć nie mógł, uniosło go oburzenie na łotrów.
 Janosik zaś rzekł:
 — A panowie Cikowscy, Lanckoroński, Stadniccy, Bylina, Lesc, co z hłopów zywcem pasy darli, batami zabijali i dobytek hłopski psami gońcemi zezerali, byli co?
 Zmieszał się i stropił biskup, bo wiedział, że