Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/53

 — Ja Go słysała w pierunak i grzmiotak, alek Mu nie rozumiała, co gadze?
 — Chcesz pójść ze mną?
 — Ka?
 — Boga poznać.
 — Ka? W doliny? Cy Go hań więcél, jako haw? Więcél hań świéci gwiazd, hrubse lasy stojom, więcél wód? Cy sie hań jaśniéj łyska, głośniej grzmi? Hurmawice hań więkse dujom i piékniéj ptaki w lecie po gajak śpiéwajom? Zorza hań więcél radosna, a na odwiecerz więcél spokojności w serce ludzkie z ćmom shodzi?
 — Kto cię tak myśleć nauczył?
 — Wto? Ze dy Panbóg, o wtorym gadacie. Kie syćko stworzéł, to i mnie, a kie syćko, to i to, co we mnie jest.
 Zamyślił się ksiądz biskup Pstrokoński.
 — Jak ci to na imię? — spytał po chwili.
 — Maryna.
 — Maryna — rzekł — patrz jak to pięknie: na niebie Pan Bóg mieszka, Aniołowie koło Niego, Święci Pańscy — chórem Mu śpiewają. Prawda, że pięknie i piękniej być nie może?
 — A na ziemi co?
 — Jakto co?
 — Ze dy haw, na ziemi?
 — Na ziemię patrzy Pan Bóg z Aniołami i Świętymi i czuwają nad nią.