Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/67

 — Janosik Nędza Litmanowski z Polan!
 — Dawaj go sam! — krzyknął król.
 A biskup Gębicki zawołał:
 — Chłopi! Król przed wami stoi!
 Naówczas poczęli górale odkrywać głowy z czap wełnianych, kołpaków baranich i kapeluszy sukiennych, które się od tłuszczu zakrzepłego nieświadomemu oku jako skórzane wydawały. Wielu w uniesieniu przypadło do rąk i butów królewskich.
 — Gdzież wasz wódz? Gdzież ów Janosik? — pytał Jan Kazimierz.
 Wystąpił Nędza naprzód. Cały krwawy, od czapy po kerpce; z czerwonej ciupagi po toporzysku krew mu ciekła.
 — Aleś to widzę z jatki przyszedł, rzeźniku! — zawołał wesoło król, jako był prędko skory do śmiechów.
 Janosik czapką króla pozdrowił, nazad ją na głowę wdział, wsparł się na ciupadze i ręką w bok i rzekł:
 — Jedźcie, panie królu, na gazdowstwo wase!
 — Człeku! Czapę ze łba! Do króla mówisz! — krzyknął biskup krakowski.
 A któryś ze szlachty z orszaku wzburzonym głosem wrzasnął:
 — Na kolana! Cham!
 Z piorunami gniewu w oczach zwrócił się Jan