Strona:Kazimierz Przerwa Tetmajer Janosik Nędza Litmanowski.djvu/68

Kazimierz za siebie, ale nim usta otworzyć zdołał, pogardliwie, a wyniośle Janosik odpowiedział:
 — My oba do sie i w capkak mozemy radzić, bo my na przodku. A klękać to mie jyno przed Pane Boge ucyli w kościele.
 Nie śmiał się nikt nic ozwać na gniew królewski, na twarzy Janowi Kazimierzowi widny, ksiądz biskup Gębicki zaś, aby zło zażegnać, rzekł:
 — Nim w Krakowie na Wawelu „Te Deum“ zaśpiewamy, tu „Ciebie Panie chwalimy“ zaśpiewajmy, a wy, chłopi, ziemskiemu swemu panu drogę przez trupy szwedzkie rozgrodźcie!
 Wzięli się chłopi do roboty, Jan Kazimierz zaś Janosika pytał:
 — Jakiej nagrody chcesz?
 — Janosik myślał chwilę, snać namyślał się, potem rzekł:
 — Wytnijcie, królu, tego, co mi klękać przed wami kazował, w pysk.
 — Może i to być! — zawołał wybuchając nieopatrznym śmiechem król. — A więcej czego chcesz?
 — Nic — odpowiedział Janosik. — Ja wam pomóg, jak gazda gaździe. Wracajcie sie na gazdowstwo swoje.
 Śmiał się król.
 — Jakby ci trza było, Janosiku, z Krakowa z chorągwiami pancernemi pod Tatry przyjadę!